بـوســه‌هــای بـــاران

همان‌طور که می‌دانید چندی پیش کلیپ تصویری هم‌آوازی شوشتری را ــ که توسط اساتید موسیقی ایرانی در فستیوال فز مراکش اجرا شده بود ــ در وبلاگ قرار دادم. امروز نیز کلیپ بوسه‌های باران را آماده کرده‌ام که امیدوارم مقبول واقع شود. هر چند این اثر در کنسرت معروف همنوا با بم نیز اجرا شد ؛ اما اجرای مراکش کمی متفاوت از آن چیزی‌ست که در تالار وزارت کشور شنیدیم. این بار نیز چون مرتبه‌ی پیش در آماده‌سازی کلیپ با یک مشکل بزرگ رویارو بودم و آن چیزی نبود جز همان پاساژی که نامش از آغاز تا پایان، بر روی تصویر رژه می‌رفت. ناگزیر کمر به حذف نام‌برده از صفحه‌ی روزگار بستم! پس اگر دیدید حواشی تصویر زیاد از حد مشکی شده، به گیرنده‌های خود دست نزنید که مشکل از فرستنده است! در ضمن در کنار کلیپ تصویری، فایل صوتی را هم قرار داده‌ام که دانلود آن آسان‌تر و سریع‌تر است.

درباره‌ی بوسه‌های باران

آواز : استاد محمدرضا شجریان و همایون شجریان
آهنگساز : استاد حسین علیزاده
نوازندگان :استاد حسین علیزاده/ تار
کیهان کلهر/ کمانچه
همایون شجریان/ تنبک
غزل : محمدرضا شفیعی کدکنی
دستگاه : راست‌پنجگاه
آلبوم : فریاد

شعر بوسه‌های باران

ای مهربان‌تر از برگ در بوسه‌های باران
بیداری ستاره، در چشم جویباران

آیینه‌ی نگاهت، پیوند صبح و ساحل
لبخند گاهگاهت، صبح ستاره‌باران

بازآ که در هوایت خاموشی جنونم
فریادها برانگیخت از سنگ کوهساران

ای جویبار جاری! زین سایه برگ مگریز
کاین گونه فرصت از کف دادند بی‌شماران

گفتی به روزگاری مهری نشسته گفتم
بیرون نمی‌توان کرد حتی به روزگاران *

بیگانگی ز حد رفت، ای آشنا مپرهیز
زین عاشق پشیمان سر خیل شرمساران

پیش از من و تو بسیار بودند و نقش بستند
دیوار زندگی را زین گونه یادگاران

وین نغمه‌ی محبت، بعد از من و تو ماند
تا در زمانه باقی‌ست آواز باد و باران

* اشاره و تلمیحی‌ست به شعر شیخ اجل، سعدی که می‌فرماید :
سعدی، به روزگاران مهری نشسته بر دل / بیرون نمی‌توان کرد الّا به روزگاران
دکتر شفیعی کدکنی مضمون این بیت سعدی را در بیتی بسیار هنرمندانه به کار برده و ترک عشق را حتی با گذشتن زمان هم ممکن ندانسته است.

درباره‌ی دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی | عکس: ماهنامه‌ی ادبی-اجتماعی-فرهنگی دانشجویان دانشگاه واترلو دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی، شاعر، نویسنده و پژوهشگر معاصر در سال ۱۳۱۸ ﻫ.ش در کدکن از روستاهای قدیمی بین نیشابور و تربت حیدریه به دنیا آمد. او تحصیلات ابتدایی و دوره‌ی متوسطه را در مشهد گذراند و از آن پس وارد دانشکده‌ی ادبیات دانشگاه مشهد شد و به تحصیل پرداخت و لیسانس خود را در این رشته دریافت کرد. دکتر شفیعی، همزمان با تحصیلات متوسطه و دانشگاهی، در حوزه‌ی علمیه‌ی مشهد به تحصیل علوم ادبی و عربی پرداخت و ادبیات عرب را نزد اساتید معظم این حوزه فرا گرفت. او در زمانی که در مشهد به تحصیل اشتغال داشت از اعضای مؤثر و فعال انجمن‌های ادبی به شمار می‌رفت و از همان آغاز نوجوانی آثارش در مطبوعات خراسان با نام مستعارش «م. سرشک» به چاپ می‌رسید. در سال‌های بعد از ۱۳۳۲ ﻫ.ش با همکاری تنی چند از جوانان شاعر و اهل ادب انجمن ادبی‌یی تشکیل داد که بیشتر طرفداران شعر نو و ادبیات داستانی و ترجمه‌ی ادبیات فرنگی بودند که دکتر علی شریعتی نیز از جمله اعضای آن انجمن بودند. استاد شفیعی پس از عزیمت به تهران در دانشکده‌ی ادبیات دانشگاه تهران دوره‌ی فوق لیسانس خود را گذراند و سپس دوره‌ی دکترای زبان و ادبیات عرب را نیز پشت سر گذاشت. او مدتی در بنیاد فرهنگ ایران و کتابخانه‌ی مجلس سنا به کار اشتغال ورزید و سپس به عنوان استاد دانشکده‌ی ادبیات تهران در رشته‌ی سبک‌شناسی و نقد ادبی به کار مشغول شد. دکتر شفیعی همچنین مدتی را بنا به دعوت دانشگاه‌های آکسفورد انگلستان و پرینستون آمریکا به عنوان استاد به تدریس و تحقیق اشتغال داشت. از دکتر شفیعی تا کنون ده‌ها نوشته و مقاله و تألیفات بسیاری به چاپ رسیده است.
دکتر شفیعی از استادان متبحر ادبیات معاصر ایران و از محققین بزرگ به شمار می‌رود که در نقد شعر و ادب فارسی صاحب‌نظر است و در شعر و شاعری نیز مقام والایی دارد و صاحب سبک و شیوه‌ی خاصی است که او را به عنوان شاعری پیشرو می‌شناسند و یکی از ویژگی‌های شخصیتی دکتر شفیعی این است که وی در محافل ادبی به ندرت ظاهر می‌شود و بیشتر در انزوای به سر می‌برد.
از مهم‌ترین مجموعه‌های شعر ایشان می‌توان به « زمزمه‌ها، شبخوانی، از زبان برگ، در کوچه‌باغ‌های نیشابور، از بودن و سرودن، مثل درخت در شب باران و بوی جوی مولیان » اشاره کرد. « صور خیال در شعر فارسی، موسیقی شعر، و تصحیح و توضیح اسرارالتوحید » نمونه‌هایی چند از آثار پژوهشی ایشان است.
[ به نقل از پایگاه شبکه آموزش سیما / با اندکی تلخیص و تغییر ]